Kunstzone

Blog / Meldrid Ibrahim /

• 25-11-2021

  Trial-art-error #2: Complotmemes

  De aarde is plat, Mark Rutte is een reptiel en het coronavaccin maakt je magnetisch. We leven in een vruchtbare tijd voor complottheorieën, die zich als een algoritmisch organisme nestelen in onze tijdlijnen.

  Voor Ithaka Media Lab – media-educatie voor jonge nieuwkomers – mocht ik een les ontwikkelen over dit thema. Ter voorbereiding sprak ik een aantal jongeren uit internationale schakelklassen. Wat mij opviel was hun kritische blik, hun ervaringen met complottheorieën in hun land van herkomst, maar ook het wantrouwen waarmee zij naar de mainstream media kijken (‘ook de BBC is nep’). Dit deed me denken aan een uitspraak van Joris Luyendijk. In 2006 opende zijn boek Het zijn net mensen lezers de ogen; de media kleuren de werkelijkheid, geloof niet alles wat je ziet. Vijftien jaar later geloven steeds meer mensen het nieuws überhaupt niet meer, en knagen complottheorieën aan de poten van onze democratie. Ook docenten in het regulier onderwijs merken dat hun leerlingen met verschillende waarheden in aanraking komen, en zoeken naar manieren om hierover in gesprek te gaan.

  Op zoek naar bronnen voor de les bekeek ik complottheorieën; een deprimerende bezigheid. Ik kwam terecht in de ‘fabeltjesfuik’ en vond niets waarmee de leerlingen creatief aan de slag kunnen. Totdat ik deze meme tegenkwam, die in één oogopslag duidelijk maakt dat de vorm van een regenboog bewijst dat de aarde plat is.

  

  Nadine Roestenburg beschrijft in haar boek Van meme tot mainstream dat memes het beste voorbeeld zijn van populaire cultuur die volledig is ontstaan op internet. Memes worden anoniem gemaakt, verspreiden zich viraal en kunnen tot in het oneindige gerecycled worden. Ze tonen ons de houding en moraal van de huidige tijdsgeest. Ik realiseerde me dat memes en complottheorieën fenomenen zijn die qua oorsprong en verspreiding sterk overeenkomen, maar dat memes de potentie van creativiteit, humor en betrokkenheid hebben.

  In de door mij gemaakte les gaan leerlingen met een eigen complotmeme aan de slag. Hemmo Bruinenberg van Ithaka Media Lab stuurde mij de eerste resultaten en vertelde dat de leerlingen dit een belangrijk en interessant onderwerp vinden. Ik ben heel nieuwsgierig hoe kunstdocenten deze opdracht zouden aanpakken. Ik nodig je uit om mij, net als docenten na mijn vorige blog deden, resultaten uit de klas te sturen.

  

  Eerste resultaat van leerlingen uit de internationale schakelklas, Ithaka Media Lab.

  +
• 16-09-2021

  Trial-art-error #1: deepfake

  Grote kans dat u ze voorbij zag komen: filmpjes gemaakt met de app Wombo. De gebruiker maakt een selfie, kiest een bekend poplied uit en de app genereert een performance die is gebaseerd op de stem en mimiek van de artiest. Het resultaat is absurd, griezelig en duidelijk nep, maar geeft ook een blik op een toekomst die we ons nog lastig kunnen voorstellen. Want goede deepfake video’s zijn al bijna niet meer van echt te onderscheiden. Ze zullen onze beleving van de werkelijkheid volledig op zijn kop zetten: wat als je iedereen woorden, welke dan ook, in de mond kan leggen? Wat als je niet meer kan geloven wat je met eigen ogen ziet? Wat doet dat met ons geloof in de journalistiek, de democratie, de waarheid?

  Onbewust van deze doemgedachten werden mijn dochters van zes en acht  helemaal hyper van Wombo. Ze probeerden alle liedjes uit, keken of het trucje ook werkte bij hun knuffels (dat werkte deels) en onderzochten of de app hun tekeningen herkende als echte gezichten. Er volgde een proces van proberen, verscheuren en opnieuw tekenen: trial-and-error. Ze kwamen tot de ontdekking dat er wenkbrauwen nodig waren, de mond een beetje open moest en pupillen zichtbaar moesten zijn. Ongemerkt waren ze aan het portrettekenen, en maakten ze tekeningen die ik ze niet eerder zag maken. We maakten onze zoektocht steeds abstracter, zou de app het ook doen bij gezichten van gescheurde stukken papier? Bij noesten in hout? Wanneer is iets nog een gezicht?

  Dit zoeken naar de grenzen van gezichtsherkenning deed mij denken aan het kunstwerk Pareidolia van Driessens & Verstappen. Het kunstenaarsduo trainde een computersysteem om op zoek gaan naar gezichten in zandkorrels. Pareidolia geeft, in de woorden van de kunstenaars, een ‘reflectie op de huidige mens die zelfs in de allernietigste zandkorrel zijn evenbeeld wil zien.’ Bij dat mensbeeld kan ik mij in onze selfiemaatschappij wel wat voorstellen. Zo liet ook Wombo mijn kinderen aanvankelijk met een totale overgave naar hun eigen gezicht staren. Maar door eigen spelregels te bedenken en de blik op de buitenwereld te richten, stapten zij speels vanuit de schoenen van de gedachteloze consument in die van de onderzoekende kunstenaar.

  

  Driessens en Verstappen, Pareidolia, Sandface portrait (2019)

  + + -

Toekomstige veranderingen in vmbo Het examenverslag kunst (algemeen) vwo 2021 Welke apps, series en games moet ik kennen? Performance Kunst in CKV-model