Kunstzone

Wanneer ik vanochtend, na een zalig Indian summerweekend, mijn mailbox open, begint mijn hoofd te tollen maar maakt mijn hart een sprongetje. Er is post uit Japan, VS, Canada, Mozambique, Frankrijk, Nederland, Colombia en er zijn ook enkele vragen uit ons eigen landje. De wereld lijkt zich te verzamelen in mijn digitale postbus. Reden? De jaarlijkse ICOM CECA-conferentie die we in M Leuven, samen met KU Leuven, Faro, ICOM België en Bamm! organiseren dit najaar.

Nog vijf weken te gaan. De bal is nu écht aan het rollen. Mr. Sasaki uit Japan informeert naar het zomeruur in België. Mr. Keel uit de VS vraagt hoe de situatie met covid-19 evolueert in Europa, want hij denkt er toch aan om af te reizen naar België. Hij is het digitale vergaderen zo moe, vertelt hij me. Ms. Hoyos uit Colombia heeft dan weer wat inhoudelijke vragen over haar posterpresentatie. Tenslotte ook een mailtje van Ms. Simon, een keynotespreker die wil afspreken om haar lezing voor te bereiden.

De conferentie vindt eind oktober online plaats. Maar ook deels on the spot in België, met workshops, museumbezoeken én fieldtrips. Hoewel niet iedereen tot in Europa zal geraken, is de nood aan een grote verbinding, samen zijn en ontmoetingen in reallife te voelen. Ook bij mij. Het digitale luik bereikt veel mensen, heeft interessante sprekers en een interactief deel, maar ik kijk ook enorm uit naar de offline dagen om samen te discussiëren en ervaringen uit te wisselen.

Het thema dat publiekswerkers van over heel de wereld samenbrengt is ’participatie binnen en buiten de museummuren‘. Het doet me plezier dat er zoveel interessante inzendingen voor lezingen zijn rond dit thema. Hoe fijn is het dat veel musea dit thema en deze aanpak omarmen! En niet enkel in onderzoek, maar meer nog in de praktijk. In community building, maar ook binnen de eigen werking. Muren worden weggehaald, en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

De vraag die ik me wel stel is hoe ver je hier in gaat of kan gaan en wat er allemaal onder verstaan wordt. Wanneer heeft het écht betekenis? Want niks is erger dan schijnparticipatie. De vraag is ook waar je de grens trekt of wat het best past bij je organisatie en de visie in je organisatie.

Ik ben benieuwd hoe cultuurgebonden het thema is, waar gelijkenissen en verschillen zitten én vooral hoe we van elkaar kunnen leren. Er zullen zeker en vast veel mooie voorbeelden aangereikt worden, maar er is ook tijd voorzien om kritisch te reflecteren. Ik deel de inzichten en faits divers over het participatie in musea wereldwijd heel graag in de volgende blog.