In tegenstelling tot de vaccinproducenten, die niet snel genoeg kunnen leveren, zit de cultuursector juist met een overschot. Makers bleven creëren en voorstellingen maken, hoewel in België theater- en concertzalen al sinds half oktober gesloten zijn. Hun resultaten hadden we in normale omstandigheden nu kunnen bewonderen. Even leek het er op dat het zou kunnen. Er werd perspectief geboden dat we begin mei de deuren weer konden openen.
Vanuit een positieve, achteraf beschouwd naïeve, ingesteldheid verplaatste ik zoveel mogelijk geannuleerde voorstellingen van afgelopen winter naar de maanden mei en juni. Kinderen zouden nog niet gevaccineerd zijn, maar een shot verbeelding dat hen even laat wegdromen uit de realiteit zouden ze tenminste krijgen. Het leek de moeite waard om tijd en energie te steken in het zoeken naar nieuwe data die zowel voor de zaal, het gezelschap als de school pasten. Op enkele puzzelstukjes na was mijn puzzel gelegd. Intussen probeerde ik alvast een programma voor volgend seizoen samen te stellen met een mix van geannuleerde producties en nieuwe voorstellingen. Ik selecteerde nieuwe voorstellingen op basis van vertrouwen, promoteksten en captaties van voorstellingen, want ook professionals mochten niet gaan piepen in de zalen waar ijverig verder werd gecreëerd.
En toen ging het vorige week weer de verkeerde kant op met de coronabesmettingen. Het perspectief voor de heropstart van de cultuursector ligt weer aan een onzichtbare einder. Ik moet komende week scholen en gezelschappen vertellen dat het een illusie was. Ik kan niet langer blijven turen en hopen dat we dit schooljaar kinderen in onze zalen mogen ontvangen. Voorstellingen worden voor een derde maal verplaatst, deze keer naar volgend schooljaar.
Wat te doen met de engagementen die ik aanging voor volgend jaar, al die nieuwe voorstellingen die al maanden achter gesloten deuren smachten naar waarvoor ze gemaakt zijn: een publiek. Heel de podiumkunstensector zit vast in een bottleneck. Voorstellingen die allemaal evenveel recht hebben om getoond te worden verdringen zich. Door de beperkte zaalbeschikbaarheid en budgetten zal slechts een deel te zien zijn. Een oplossing dient gevonden te worden want anders herhaalt het probleem zich volgend seizoen. Het is zinloos te creëren als er niet vertoond kan worden.
Als oplossing kan ik enkel een kinderlijke fantasie bedenken waar de medische en de culturele sector elkaar helpen. Theatermakers en spelers die aan een lopende band vaccins in spuitjes gieten, in dozen laden en vervoeren, prikjes uitdelen en na het laatste toegediende prikje allen terughollen naar het podium. Blij dat het publiek terug in de zaal zit en de voorstelling eindelijk kan beginnen.
