Met de feestdagen achter de rug is het tijd om te reflecteren. Bijvoorbeeld op hoe alle spanningen rond Sinterklaas op een basisschool kunnen leiden tot drastisch ingrijpen tijdens een muziekles.
Tijdens mijn muziekles in de kleuterklas met het thema Sinterklaas vind ik het geweldig om een doorgeefspel te doen met een neppakje. De uitdaging om het cadeautje aan het volgende kind te geven en niet als een overenthousiaste tijger te schudden en uit elkaar te scheuren is groot. De kinderen zie je rood aanlopen van de spanning en de leerkrachten zijn op hun hoede. Stel je toch eens voor dat de verleiding te groot is en het pakje wordt uitgepakt.
Als echte hulppieten leren de kinderen op de maat van de muziek het pakje door te geven in de kring. Als het pakje valt, stopt het spel en beginnen we weer van voren af aan. Het spel loopt voorspoedig, dus verander ik een keer van richting. Ook dat verloopt soepel, dus breng ik een tweede pakje in. Dit zorgt voor opstoppingen, omdat sommige kinderen ademloos pakje één blijven volgen en niet doorhebben dat pakje twee hun wordt aangereikt.
En dan gebeurt iets wat ik eigenlijk altijd wel grappig vind. Een kind vindt het blijkbaar een beetje saai worden en laat met een ondeugend gezicht het pakje overduidelijk expres uit haar handen vallen. “O jee,” roep ik, “opnieuw, alle pakjes mijn kant op.” We beginnen opnieuw en ja hoor, zodra het meisje een pakje krijgt, kijkt ze weer heel stout de groep rond en laat het pakje wederom expres vallen. De juf wordt ontzettend boos, pakt haar nogal ruw bij haar arm en zet haar uit de kring. Samen met de rest van de kinderen ben ik beduusd door deze onderbreking en ik twijfel een moment of ik er wat van zal zeggen. Ik doe het niet en pak het spel weer op vanaf het begin, waarbij dit keer het lied steeds sneller gaat. De kinderen zijn het voorval al snel vergeten en het meisje kijkt slechts twee minuutjes sip, voor ze de groep toejuicht. Van de juf mag ze na een minuut of vijf weer meedoen.
De enige bij wie het gebeuren is blijven hangen, ben ik. Als ik even de tijd neem om na te gaan wat er is gebeurd, besef ik dat het vast niet de eerste ondeugende actie van het meisje is. Bovendien is het ook voor de juf een uitdagende tijd. De schreeuwerige versieringen in de gangen en de mechanische muziek uit de digiboards zorgen voor overprikkelde kinderen én leerkrachten. Gelukkig vinden de kinderen haar de liefste juf van de wereld en kan ze wel een potje breken.