Masteropleidingen in de kunsteducatie (verkorte en lange trajecten) bij de vleet, zowel in Vlaanderen als in Nederland. Je moet er dus met een loep naar kijken om de verschillen te ontdekken. Sinds de drang naar schaalvergrotingen met al dan niet gedwongen fusies of samensmeltingen zijn de opleidingen weer geaccrediteerd of met huiswerk naar de herkansing gestuurd.
Ik mocht in de aanloop naar de accreditaties een kijkje nemen in de plannen van diverse hogescholen. Het valt op dat de plannen meer dan schoon ogen, bol staan van goede intenties en de opleidingen een bende aan bevlogen teamspelers aan boord hebben genomen. Allen hebben terecht torenhoge ambities voor het bedienen van het onderwijs, het deeltijds kunstonderwijs en het informele kunstenveld met gedreven en goed opgeleide masters kunsteducatie. Ik juich met hen mee, want ze zijn broodnodig in de praktijk.
Maar wat blijkt, hogescholen en zeker de kunsthogescholen zijn drooggelegde landschappen waar amper nog iets tot een volwaardige plant kan uitgroeien. De financiering is al tijden ondermaats, maar neemt nu dramatische proporties aan. Daardoor kunnen plannen wel mooi ogen, de praktijk is een verdroogd en dor landschap waar men zich redt met grote colleges, online theoretische verhandelingen zonder dialoog en meer van dat soort reddingsboeien. We zullen stilaan overgaan tot het schriftelijke afstandsleren met wat praktijkfilmpjes om het in het tijdperk van vandaag uit te drukken.
Zo erg is het nog niet, maar het beeld van het dorre landschap is in zicht. Ditmaal is het niet de schuld van niet-genomen klimaatmaatregelen, maar van ondermaats financierings- en erkenningsbeleid. Kunsthogescholen beeld, muziek, dans en drama kreunen en sukkelen verder. Hun masters kunsteducatie zijn sowieso al niet de favorieten wat middelen en steun betreft, we moeten beseffen dat indien dit landschap verdort er een woestijn overblijft.
De kunsteducatie in alle geledingen van onderwijs, kunsten en sociaal-cultureel en welzijnsveld is de broodnodige kweek voor een gezonde samenleving. Dit niet financieren en niet beleidsmatig steunen is een misdaad die de samenleving treft en een amputatie van de gezonde culturele beleving.
