“I want to be more than a dance teacher, I want to be a dance educator!” – Matthew Pawlicki-Sinclair
Vorige week interviewde ik Matthew Pawlicki-Sinclair voor Dansdocent.nu. Hij is een Amerikaanse balletdanser die van 2008 tot 2018 in Amsterdam danste bij Het Nationale Ballet, en nu in Groningen een carrière als balletdocent aan het opbouwen is. Daarbij kwam hij er al snel achter dat hij meer wilde doen dan enkel balletlessen geven. Hij wil zijn passie voor ballet, dans én kunst overdragen op de jeugd bij hem in de regio. Daarvoor is meer nodig dan dat zijn leerlingen zelf dansen. Hij wil dat ze ook regelmatig naar dansvoorstellingen gaan kijken, zodat ze dans als podiumkunst leren waarderen. Daarom baalt hij ervan dat er bijna geen matineevoorstellingen bij hem in de noordelijke provincies te zien zijn. Ballet wordt ‘s avonds geprogrammeerd, dan liggen zijn leerlingen (groep 5 en 6) al in bed.
Zelf was hij nog maar vier jaar oud toen hij voor het eerst het beroemde ballet The Nutcracker zag in zijn geboortestad Tucson, Arizona. Omdat hij als kleuter zo gefocust had gekeken, en maar heel eventjes in slaap was gevallen, liet zijn moeder hem het jaar daarop auditie doen voor deze jaarlijks terugkerende productie. En hij werd gelijk gecast! Tijdens ons gesprek vertelt Matthew hoe hij vanaf dat moment ieder jaar een rol in The Nutcracker had. En hoe hij als jong kind al vele dansvoorstellingen van beroemde choreografen zag, omdat veel tourende dansgezelschappen ook overdag optraden. Hij benadrukt dat die voorstellingen geen jeugdtheater waren. Als kind zag hij al choreografieën die voor een volwassen publiek gemaakt waren, en hij was evengoed geraakt en geïnspireerd.
Die magische ervaringen gunt hij nu zijn eigen leerlingen. Omdat dat dus moeilijk te organiseren blijkt, stelde ik voor om gebruik te maken van alle online beschikbare voorstellingen en filmavonden te organiseren. Bijvoorbeeld via Marquee TV. Uiteraard is samen een video kijken niet hetzelfde als naar een theater gaan, maar het lijkt me beter dan niks. Als jongere heb ik daar namelijk echt naar verlangd, al kon ik dat gemis toen niet onder woorden brengen. Ik vond dansen leuk, maar ik had weinig benul van dans als podiumkunst. Pas toen ik als student met flinke korting kaartjes kon scoren bij de stadsschouwburg ben ik veel dansvoorstellingen gaan zien. En ook nu gaat er nog geregeld een wereld voor me open, als ik weer eens met een nieuwe dansstijl, choreograaf of scene in aanraking kom. Soms schuurt dat, en soms voelt het als thuiskomen. Ik gun iedereen die magie!
Tijdens ons gesprek dwalen onze gedachten af naar de dan nog aankomende verkiezingen, en het mogelijke doemscenario dat nu realiteit lijkt te worden. Matthew benadrukt hoe belangrijk hij het vindt dat we de jeugd kunstwaardering bijbrengen om een publiek voor de toekomst te genereren. En dat je die liefde voor het theater al bij kinderen in de basisschoolleeftijd moet aanwakkeren. Omdat kunst verbindend werkt. Omdat er plek moet zijn – en blijven bestaan! – voor emoties en schoonheid in een wereld vol haat en oorlogen. Wanneer Matthew dat zegt maakt mijn hart vreugdeprongetjes. Ik ben het helemaal met hem eens en voel dezelfde noodzaak.
Daarom roep ik alle dansdocenten op om minimaal twee keer per jaar met hun leerlingen naar een dansvoorstelling te gaan. Bijvoorbeeld door een excursie naar het lokale theater te organiseren. En daarnaast, of als er weinig budget is, maandelijks filmavonden in de dansstudio te organiseren. Waarbij leerlingen steeds naar werk van een andere dansstijl/choreograaf kijken. En dat je daarna samen reflecteert: Wat heb je gezien? Waar deed het je aan denken? Wat voelde je erbij? Welke inzichten heb je opgedaan? Welke vragen riep het op? Samen naar dans kijken zou net zo normaal moeten worden als samen dansen. En kan net zo leuk zijn!
Zelf heb ik nog nooit een dansdocent gehad die dacht aan randprogrammering. Die ons stimuleerde om voorstellingen te gaan zien. Niet bij de dansschool in het dorp, niet tijdens de vooropleiding, en zelfs niet echt tijdens mijn master Dans in Californië. Enkel tijdens de minor Theaterwetenschappen. Blijkbaar wordt het als vanzelfsprekend geacht dat mensen die van dans houden ook naar voorstellingen gaan. Maar dat is helemaal niet vanzelfsprekend en niet iedereen heeft daar geld voor. Dus vind ik dat dat een stukje kunsteducatie is dat dansdocenten moeten bieden. Wij moeten ambassadeurs van de dans als podiumkunst zijn. Juist nu!
Jacqueline de Kuijper is hoofdredacteur van Dansdocent.nu – online magazine voor dansdocenten, en Dansers.nu – online magazine voor dansers en makers.