Onlangs voegde designduo TeYosh – op uitnodiging van MU – het woord framedressing toe aan hun Dictionary of Online Behavior. We kennen het allemaal: je trekt alleen even die nette trui aan en blijft verder in pyjama achter het scherm zitten. Ik moet vooral denken aan alle informatie en context die we – naast broeken en schoenen – hebben gemist in dit jaar van online lessen.
Wat betekent het om in elkaars nabijheid te verkeren? Leerlingen zagen misschien niet de hele outfit van hun docent, zelf hadden ze hun camera vaak helemaal uit. Docenten wonnen iets aan context door een glimp op te vangen van de thuissituatie van leerlingen en objecten uit hun leefomgeving werden gretig ingezet bij allerlei creatieve opdrachten. Tegelijkertijd ging er waardevolle informatie verloren over hoe leerlingen op school aankwamen, door de gangen slenterden en hoe ze op elkaar en de vragen van docenten reageerden.
Met de vakantie voor de deur wordt er kritisch positief teruggekeken. Natuurlijk was het behelpen en verre van ideaal, maar er is creatief omgesprongen met de situatie. Er zijn nieuwe digitale vaardigheden aangeleerd, opdrachten aangepast en nieuwe online omgangsvormen ontstaan.
Toch doe ik graag nog even één stapje terug. De school, één van de weinige plekken waar je op jonge leeftijd mensen buiten je bubbel ontmoette, werd plotsklaps omgezet naar een digitaal alternatief. Een alternatief dat zich kenmerkt, als je Alessandro Baricco in zijn boek De Game volgt, door oppervlakkigheid, beweging en dematerialisatie.
Baricco stelt deze digitale nevenwereld – die zich onder andere openbaart in social media, Netflix, MP3’s – tegenover de wereld van de 20ste eeuw, waarin diepgang, wetenschap, toewijding en de werkelijkheid doorgronden de belangrijkste drijfkrachten waren.
Hij beschrijft hoe er een nieuw spel is begonnen. Een spel waarvan we samen de regels aan het ontdekken zijn. De jonge generatie speelt het spel moeiteloos. Zij bewegen zich met het grootste gemak door de hybride, samengesmolten wereld, die gelijktijdig wordt aangedreven door krachten uit de oude, en de digitale nevenwereld. De volgende Uber is nooit ver weg, de held van gister wordt gecanceld na het schandaal van vandaag, maar voor je profielwerkstuk doe je gedegen onderzoek.
We kunnen niet meer terug naar de wereld van de 20ste eeuw. De sprong naar de hybride wereld is definitief. Wat we wel kunnen doen is een stap maken naar de jonge generatie die moeiteloos door het nieuwe gamelandschap navigeert. Niet door Teams-lessen te organiseren en oude waardes in een nieuwe vorm te delen. Maar door samen de hybride wereld te verkennen en op zoek te gaan naar koppelstukken die werelden verbinden. Zoals Liam Young die als speculatief architect een digitaal liefdesverhaal en de fysieke sweatshopwereld aan elkaar verbindt in zijn werk Renderlands.
Laten we in gesprekken met leerlingen hen niet zien als snel afgeleide ADHD’ers, maar als sprekers van een nieuwe taal. Een taal die de we van hen kunnen leren. In gesprek. Van mens tot mens, zonder tussenkomst van een scherm.
Oftewel: op naar een framedressingvrij nieuw schooljaar vol mooie gesprekken. Fijne vakantie!
Still uit Renderlands Liam Young on show at MU
