Over het pad langs mijn huis fietsen deze weken weer plukjes kinderen, op weg naar een nieuw schooljaar. Binnen zit mijn dochter (11) te haken. Haakje voor haakje ontstaat er een felgekleurd koord van wol. Ze wil een kilometerslange draad maken, van huis naar school. Ze heeft er alle tijd voor, want naar school gaat zij niet. De dagen, weken en maanden strekken zich voor haar uit; zonder vanzelfsprekend samen te leren en spelen, zonder erbij te horen.
20.000 leerbare kinderen en jongeren in Nederland ‘zitten’ thuis. Ze kunnen niet naar school omdat er geen passend onderwijs is voor hun extra ondersteuningsbehoefte. 20.000 kinderen, stel je eens voor, dat zijn 800 klassen, of twaalf grote vo-scholen.
Voor sommige kinderen is niet naar school gaan een opluchting, maar voor veel een groot gemis. Voor mijn dochter is een reguliere school zo overweldigend dat zij al anderhalf jaar niet of nauwelijks naar school kan. Ik verbaas me erover hoe een kind dat uitvalt zo vanzelfsprekend buiten de maatschappij komt te staan. Als ouders probeer je alles (en veel meer) wat binnen je macht ligt. Maar passend onderwijs is schaars, ver weg en betekent vooral heel, heel lang wachten. En de steeds grotere kring van jeugdhulpverleners werkt hard en heeft de beste bedoelingen, maar functioneert in een systeem dat traag, versnipperd en richtingloos is.
Nieuwsuur maakte deze zomer een reportage, waarin twee thuiszitters open
vertellen over hun lange periode thuis. Zij vonden allebei houvast in het creëren van dingen. Zoals het schrijven van een boekje en het maken van tekeningen met bemoedigende teksten.
Dit herken ik: in de leegte van de dagen en binnen de muren van het huis is er voor mijn dochter ruimte voor maken, maken, maken. Dan bedenkt ze zelf haar projecten en is zij in flow als een kunstenaar. De ene keer knutselt ze een camping van plakband, dan is ze dagenlang bezig met een lego-huis en onlangs verloor ze zich in het ontwerp van een modecollectie.
Blijkbaar kan de drang tot maken groeien als je op jezelf bent aangewezen. Dat weten we natuurlijk al door allerlei levensverhalen van kunstenaars, zoals dat van Frida Kahlo, die begon te schilderen toen ze aan bed gekluisterd was. Of van de 20-jarige Mees, die zoveel ruimte ervoer zonder school dat hij is gaan schilderen. Hij startte zijn eigen kunstbedrijf SpaceGambler en kreeg zo vrijstelling van de leerplicht.
Het atelier van Mees (Spacegambler). Bron: www.studenten.com
Op het moment van schrijven wordt mijn dochter gedreven door emoties omdat er een nieuw schooljaar zonder haar van start is gegaan. Als het koord van huis naar school af is, wil ze het Jeugdjournaal uitnodigen en de koning spreken.
Ik vind dat thuiszitters de aandacht zouden moeten krijgen die ze verdienen. En ik ben heel benieuwd welke rol creativititeit speelt in het leven van andere kinderen en jongeren die niet naar school gaan. Voor mijn volgende blog ga ik op zoek naar wat er door thuiszitters wordt geschreven, gemusiceerd, geknutseld of geprogrammeerd.
Herken je je deze situatie, of ken je een thuiszitter die mooie dingen maakt?
Input is van harte welkom en kan naar: meldrid@gmail.com
Meer:
Documentaire Schoolziek van Jan Stap
Oudervereniging Balans
De thuiskunst van scholieren van Folkert Haanstra