‘Goedemiddag allemaal, we komen met jullie muziek maken!’
Er zitten 9 dames en 1 heer van 80-plus aan de lange tafel te genieten van een kopje thee met een koekje. Een dame draait zich om naar haar buurvrouw, duwt haar rechteroor met een hand naar voren en roept: ‘Wat komen ze doen?’.
‘Volgens mij komen ze zingen met ons!’, antwoordt haar buurvrouw luid.
‘Oh, maar dat hebben we toch al gedaan?’
Hun gesprek kabbelt voort terwijl wij instrumenten klaarzetten, tafels aan de kant schuiven en een laptop, microfoon en beamer aansluiten. Dit gaat allemaal niet vlekkeloos en we krijgen nogal wat commentaar van de dames. ‘Kijk ze eens prutsen, volgens mij snappen ze er niks van…’

Ik glimlach geruststellend naar ze en vraag of ze nog weten wat we vorige week hebben gezongen. Een glazige blik is het antwoord, waarna ik zachtjes het lied Diep in mijn hart van tante Leen neurie. Het lijkt niet tot hen door te dringen en ze gaan verder met het leveren van commentaar.
Als we klaar zijn met de voorbereidingen en de thee op is, zet mijn collega het stuk Oblivion aan. De enige heer in het gezelschap zit naast mij en zegt: ‘Oh, wat een prachtige muziek!’.

Ik deel zachte buizen uit en doe voor wat de bedoeling is. Een dame roept meteen protesterend dat ze haar armen echt niet zoveel kan bewegen.
‘We doen wat we kunnen en niks moet. Het fijnste is als de beweging de muziek volgt en als jullie durven, sluit dan de ogen.’ Zo leid ik de mensen in een meditatieve dans. De protesten verstillen en de bewoners genieten zichtbaar van het bewegen op de mooie muziek van Piazzolla.

Daarna delen we de teksten uit van Diep in mijn hart. De praatgrage dames zeggen tegen elkaar: ‘Oh, maar die hebben we vorige keer al gezongen!’ ‘Klopt’, zeg ik. ‘Vorige keer hebben we het gezongen met een filmpje op de beamer, vandaag gaan we het met gitaarbegeleiding doen. Ik zal het voorzingen, maar zing vooral lekker luid mee want ik heb jullie nodig!’.
We hebben een aantal voor de bewoners bekende liedjes voorbereid en zoals mij telkens weer opvalt, zingt iedereen luidkeels en met veel gevoel voor melodie en timing mee.
Liedjes waar ik behoorlijk mijn best op heb moeten doen, want de melodieën maken net andere wendingen dan mijn moderne oor wil: de bewoners zingen alsof het kinderliedjes zijn.

Hoe mooi werkt het brein dat nog veel van vroeger blijkt te hebben opgeslagen en wat fijn dat er vroeger zoveel werd gezongen. Tijdens gesprekken in de allereerste les vertelden mensen graag wat muziek voor hen betekent en welke muziek belangrijk is in hun leven. Luisteren maar ook (mee)zingen deden ze veel, samen, bij de afwas, in de kroeg, tijdens een spelletje of in de klas. Overal paste een lied bij.

Ik denk met een wee gevoel aan mijn groep 8 van de dag ervoor en hoeveel moeite het mij kost om hen te laten zingen. Ik besef dat het met de kinderen van nu de kunst is om uit alle muziek die er is ‘het’ lied te vinden dat ze allemaal raakt om zo saamhorigheid en geschiedenis voor later te creëren.

Cover #6

Radically Mine! 2024 Winnend object juryprijs Leerlingenwerk vso De Berkenschutse (Heeze) Van Abbemuseum Foto Damion Thakoer (fragment)