Stilte in de muziekles!
Blog / Babette jane / 05-06-2025
Kleuters houden van lichamelijk contact en stoeien. Meestal is daar ergens op de dag wel ruimte voor, maar is de start van een muziekles het meest geschikte moment?
De kinderen zitten in een kring als ik de klas binnenkom. Daar is dan ook alles mee gezegd. De meisjes zitten aan elkaars haar en/of kleren te frunniken, terwijl sommige jongens in een houdgreep nog net niet bij elkaar op schoot zitten. Ik kijk om me heen, zoekend naar de juf, en zie haar staan bij de wastafel in de hoek. Ze verzorgt een kniewond van een kind, dat dikke tranen aan het huilen is. Het is niet de vaste juf en ik heb haar nog niet eerder als vervanger gezien. Verhit zegt ze dat ze hier voor de tweede dag is en dat de kinderen al verschillende invallers hebben gehad in de afgelopen anderhalve week.
Egoïstisch zucht ik vanbinnen, want ik weet dat ik een heel andere muziekles zal moeten geven dan ik van plan was. In een situatie als deze zou ik de kinderen het liefst buiten laten spelen tot ze zo moe zijn dat ze alleen nog maar kunnen kleuren. Maar ja, ik word niet ingehuurd voor buitenspelen, dus gooi ik mijn lesplan overboord en besluit alleen de dingen te doen die altijd werken. Altijd… dacht ik. Hoopte ik.
Volle emmer
Kinderen die normaliter aan mijn lippen hangen, blijven nu met hun rug naar mij toegekeerd zitten. Het meisje dat zich doorgaans als de senior van de groep gedraagt door het maken van wijze opmerkingen en grappen, kijkt me aan en zegt doodleuk dat dit een stom lied is. Als ik toch doorzing, gilt ze heel hard “NEE”. Jongens schieten als bronstige herten op elkaar af als het woord dansen nog maar net uit mijn mond is geglipt. ‘Dat had ik beter niet kunnen doen’ denk ik, te laat, terwijl iemand de staart van zijn buurmeisje voor de pendule van een klok aanziet en ‘DANSEN’ roept. De juf heeft zich schichtig teruggetrokken met haar telefoon, opgelucht dat ik het even heb overgenomen, vermoed ik.
Ik kijk op mijn horloge, de les is nog niet eens op de helft. Dan verhef ik plotseling mijn stem en geschrokken valt iedereen stil. Het effect is groot, wat waarschijnlijk komt omdat ik meestal stem besparend werk. Ik vertel wat deze chaos met mij doet en vermoedelijk ook met die lieve juf die hier is voor hen. Iedereen moet van mij onmiddellijk op zijn stoel zitten, zonder elkaar aan te raken. Handen op de schoot, mond dicht en als je durft ook je ogen, anders kijk je naar de knuffel in het midden. Wie dat niet doet, gaat uit de kring. Streng zijn is niet mijn ding, maar soms moet het en met de overtuiging die mijn inmiddels volle emmer mij geeft, blijkt het te werken. Ze zijn stil. Ik begin te spelen op mijn duimpiano en begeleidt ze in een visualisatie-oefening over een zeepaardje. Het duurt maar een paar minuten, maar de rust is zo fantastisch lekker dat ook de juf haar telefoon heeft neergelegd en met gesloten ogen zit te luisteren. Als een aantal kinderen wiebelend contact zoeken met hun buur, beëindig ik de meditatie. We sluiten af met een kringgesprek. Ze vonden het toch ook heel druk in de klas en fijn om even rustig te luisteren. We zingen nog een verstillend lied en dan zeg ik ze gedag. De juf wens ik een prettige voortgang van de dag. Ik ben, niet voor het eerst, blij dat ik niet in haar schoenen sta. Hoera, op naar de volgende klas!