Kunstzone

We voelen het allemaal. We staan op een kruispunt in de geschiedenis. Onze relatie met de natuur staat onder druk. Heftige overstromingen, aanhoudende droogte, bosbranden en vulkaanuitbarstingen komen vaker voor. Klimaatmarsen volgen. En nu de klimaattop in Glasgow.
Ook in de kunst- en cultuurwereld zijn het klimaat en de natuur een hot topic. Tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven werd onderzocht of en hoe we ons collectief los kunnen weken van het dominante denken, gedeelde gewoontes en de constante hang naar economische groei. Het festival Re_Nature in Den Bosch verkende op hoopvolle, maar ook kritische wijze onze veerkracht, bereidwilligheid en creativiteit om tot een hernieuwde balans en relatie met de natuur te komen. En in Nijmegen nodigden componisten, kunstenaars en wetenschappers bezoekers uit om hun plek in de natuur te herontdekken tijdens het Schemerlicht Festival.

Wat ik me hierbij afvraag is -wanneer we de vertaling naar kunsteducatie gaan maken- of het perspectief van de kunsten alleen voldoende fundament biedt aan de bespreking van het onderliggende probleem. Een probleem dat zich juist kenmerkt in een Multi dimensionaliteit. De verbondenheid met diverse disciplines en vakgebieden vraagt om een meer holistische aanpak. Laat kunsteducatoren zich verbinden met de klimaatactivisten, economen, ecologen, psychologen, biologen en sociologen.

Mijn vermoeden werd bekrachtigd door onderzoeker Riyan van de Born. In het reflectieve slotakkoord tijdens het Schemerlicht Festival werd haar gevraagd hoe wij – mensen – aankijken tegen de natuur. Ze schetste een merkwaardige paradox. Ondanks het feit dat wij ons realiseren dat we onderdeel zijn van de natuur, vinden we ook dat we verantwoordelijk zijn voor de natuur en ervoor moeten zorgen. Dit laat zien hoe we moeiteloos shiften tussen een ecocentrisch en antropocentrisch wereld-, of mensbeeld.
Zo’n paradoxaal wereldbeeld lijkt niet wenselijk voor onze relatie met de natuur. En om die relatie gezond te houden (of te maken) is het zaak om zo jong mogelijk te beginnen, aldus Van de Born. Wanneer je op jonge leeftijd in contact komt met natuur, kun je je op latere leeftijd het lot aantrekken. Heb je geen persoonlijke ervaring met natuur, onttrek je je makkelijker aan de gevolgen. Onbekend maakt onbemind.

Eerder die avond schetste Koert van Mensvoort (Next Nature) de dystopische realiteit waarin kinderen meer beeldmerken kennen dan boom- en vogelsoorten, de technosfeer letterlijk zwaarder is dan de biosfeer en meer mensen in steden wonen dan op het platteland. Combineer deze inzichten en je hebt een direct appel op de opvoeders van vandaag om kinderen weer mee naar buiten te nemen, de ongeorganiseerde natuur op te zoeken en letterlijk de handen weer vuil te maken. Laat ons bestaande natuur- en educatielessen koppelen aan de projecten en verbeeldingskracht van kunstenaars. De aankomende generatie laat op allerlei manieren weten dat het anders moet. Door hen letterlijk met de poten in de modder te zetten en creatieve vaardigheden aan te reiken, geven we hen ook de tools om het hoe te gaan beantwoorden.

	Foto’s: Boudewijn Bollmann Meer foto’s van DDW bij MU

Tijdens de DDW nodigde ontwerper Arne Hendriks bezoekers van het Hara Hatchi Bu Village uit om te dansen op Mycelium tijdens The Gentle Disco.  Zo werden de blokken mycelium geprepareerd als alternatief bouwmateriaal voor de pigeon-tower en onderzochten bezoekers letterlijk hoe zij een stap terug konden zetten door met hun voeten zachtjes de mycelium-modder te masseren. Joost van Bellen nam de muzikale leiding en hield als enige droge voeten.