‘Of de workshop ook kan doorgaan zonder dat ze naar een repetitiemoment van het Antwep Symphony Ochrestra gaan’ en ‘of de workshop met de kinderen zittend kan aan de banken, ze mogen zich immers niet verplaatsen’. Ik frons mijn weelderige wenkbrauwen, draai mijn tong tienmaal rond en probeer zeer beleefd te antwoorden. Dat een programma, dat het grote symfonische werk wil ontsluiten, kinderen een ervaring wil meegeven met een muziekbeleving van een liveorkest. Dat een workshop ter voorbereiding niet enkel een intellectuele uitdaging, maar vooral een belevingsmoment moet zijn om achteraf te kunnen reflecteren. Dat we gezien de covid-19-omstandigheden beter alles naar een later nog onbepaald moment verplaatsen…
Ik begrijp de vraag, maar begrijp niet dat men probeert iets neer te zetten wat zijn doel voorbij schiet: een orkestbeleving zonder orkest. Je kan de coronapandemie van veel de schuld geven maar niet van slechte, verkeerde en fel afgezwakte doelen stellen aan activiteiten.
Maar er is meer. Een workshop aikido indoor kan, een workshop collectief tekenen of een amateurgroep theater niet. Hier geen verkeerde inschatting van doelen, wel van beslissingen zonder kennisname van een activiteit en hoe die al dan niet gezond kunnen verlopen. Het is deze dagen niet anders. Ik heb meer activiteiten geannuleerd, verplaatst, proberen aan te passen en dan toch maar geannuleerd omdat ze de doelen niet meer konden dienen, dan dat er activiteiten doorgingen. Vroeg iemand naar een analyse van ‘hoe en wat’ zodat beslissingen konden worden bijgestuurd of aangepast aan de kleinere activiteiten? Neen dus!
Kon het grote geweld zoals ‘het voetbal’, ‘de grote evenementen’, ‘de opera’ redelijk lang doorgaan, uiteindelijk moesten zij ook op slot. Al konden ze – volgens eigen zeggen – wetenschappelijk (?) bewijzen dat ze veilig konden werken. Ik geloof ze. Covid-19 konden ze tegenhouden, maar of het daarom veilig was hangt van de interpretatie van het woord af. Hoe veilig is kunst of moet kunst zijn?
Dit alles om te zeggen dat deze tijd begrijpelijk onbegrijpelijk zal zijn in het spartelen om te willen doen wat we zo graag doen: onze gewoontes nakomen. Terwijl het ook een feest kan zijn om te reflecteren op gewoontegedrag en de betekenis daarvan. Ook de kunst zou er wel bij varen. As simple as that!
