De eerste dag na de verkiezingen stap ik een Amsterdamse bovenbouwklas in waar een begrafenisstemming heerst. De juf neemt me even apart en zegt dat de verkiezingsuitslag eerst besproken moet worden voordat de dag verder kan. Ik ben benieuwd wat er komen gaat en neem plaats achterin de klas.
Als de juf begint te vertellen over het nieuws van de dag steken meerdere kinderen hun hand op. Een jongen vraagt bezorgd of hij en zijn familie terug moeten naar Marokko, het land van zijn vakanties en voorouders. Uit de discussie die volgt blijkt dat hij niet de enige is met deze gedachte. Een ander kind maakt zich ernstig zorgen om de LHBTIQA-community waar zij/hij zich onderdeel van voelt. Is het nog wel veilig om jezelf te zijn als je anders bent?
Een jongen die altijd bezig is met diertjes en plantjes vraagt zich af of er over dertig jaar nog natuur over is. Als klap op de vuurpijl begint een meisje te huilen uit angst voor de terugkeer van zwarte piet.
Helaas hebben kinderen van 11 niet genoeg levenservaring om te weten dat dingen voorbijgaan. Ook zijn ze geboren in een tijd waarin oorlogen niet eindigen maar opstapelen. Daarnaast voelt een jaar voor hen heel lang, laat staan een regeerperiode van 4 jaar.
Omdat we inmiddels dertig minuten verder zijn en er nog vijftien minuten van de muziekles over zijn, kijkt de juf mij aan. ‘We moeten ons sterk maken voor een land waar iedereen zich thuis voelt en daar kan muziek bij helpen’, zeg ik, terwijl ik de darabuka’s uitdeel. We spelen een ritme en improviseren om de beurt, waarna we de solist flink toejuichen. Daarna speel ik doem doem klap, doem doem klap. Meteen spelen de kinderen mee en zingen ze luidkeels We will rock you. Als ik de klas iets later dan gepland uitloop is de sfeer een stuk lichter en zie ik opgeklaarde gezichtjes. Muziek maakt de wereld toch echt een stukje mooier.
