Onze samenleving bestaat uit groeperingen die op sociaal, cultureel of economisch vlak nogal van elkaar verschillen. Vaak vermijden ze elkaar en gaan het gesprek over elkaars taboes uit de weg. In school speelt dit onderscheid geen rol. Daar wordt van leerlingen verwacht dat zij elkaar leren begrijpen, andere ideeën of opvattingen tolereren en respectvol samen kunnen leven. Omdat de invulling van respect cultuurafhankelijk is, kan daar een grijs gebied vol onbegrip ontstaan.

Direct in je ziel

Professionele dansgezelschappen ontwikkelen diverse educatieve projecten voor het basis- en voortgezet onderwijs. Veel van hen willen dat taboes bespreekbaar zijn en zetten hun danskunst daarvoor in. Want waar je met woorden taboes af kunt breken of nuanceren, brengt dans het gevoel dat je erbij ervaart direct in je ziel. Maar de intenties van het dansgezelschap kunnen ook in het verkeerde keelgat van de kijkende leerling schieten. Dan is het doel gemist.

Het doorbreken of prikkelen van diepliggende gevoelens vraagt om dansconfrontaties waardoor leerlingen zich afvragen of het gevoel dat ze erbij ervaren, intrinsiek is. Vervolgens komen ze na de voorstelling in een lessituatie terecht, vol met vragen, twijfels en onzekerheden. Wie gaat dan met hen dat gesprek aan, de school of het gezelschap?

Waar je met woorden taboes af kunt breken of nuanceren, brengt dans het gevoel dat je erbij ervaart, direct in je ziel.

Verleiden tot meedoen

Een goede wisselwerking tussen school en gezelschap is essentieel om de dansconfrontatie om te zetten in educatie. De ervaring en de kwaliteiten van beide partijen kunnen ervoor zorgen dat leerlingen werkelijk naar elkaar willen luisteren en kijken. De confrontatie zoeken is niet interessant wanneer deze enkel wil shockeren.

Een schoolvoorstelling moet leerlingen verleiden tot deelname, in (de) beweging en tijdens het nagesprek. Ze moet niet tot afkeer van de kunst of het behandelde thema leiden. Tegelijkertijd ‘voedt’ artisticiteit zich met rauwe vragen of kwesties en probeert die de bezoeker uit diens comfortzone te lokken.

Het dilemma kan worden opgelost door te kiezen voor het beste van beide werelden. Recht voor zijn raap, maar met een veilig vangnet. Met de bedoeling daarmee de toekomstige samenleving toleranter te maken.