De opdracht was om een artistieke onderzoeksmethodiek te ontwerpen, aan de hand van concreet materiaal. Grytsje Suze (beeldend) en Kelly (dans) ontdekten dat ze allebei veel van stoffen, naaien en ontwerpen houden en die gedeelde liefdes bracht hen samen.

Bewegende tassen

Voor de uitvoering moesten ze zelf een werkplaats zoeken. Bij een tassenwinkel met leeratelier kregen ze onderdak. Ze probeerden daar stoffen te ontwerpen met de kwaliteiten van dierenhuid, maar liepen vast. Ze kregen het advies om het plan van de ‘dierenstoffen’ even los te laten en te kijken hoe ze de andere discipline – dans – een plek konden geven. Kelly gingen dansen en Grytsje Suze besloot haar te fotograferen. Toen werd het idee geboren om tassen te ontwerpen waarmee gedanst kan worden.

“Ik voel me bevrijd. Door interdisciplinair te werken ben ik veel onderzoekender geworden”

Op de foto’s maakten ze schetsen en merkten dat ze daarbij aanvankelijk elk op heel andere dingen letten: Grytsje Suze vooral op vorm en kleur, Kelly op hoe een tas in een dansvorm gebruikt kon worden. Uiteindelijk werden kleur, vorm en beweging steeds meer één geheel in hun schetsen en ontstonden er ontwerpen van kleurrijke, vrolijke en funky tassen. Tassen die uitnodigen om te spelen: een kleine tas om sierlijk mee te dansen, een ronde tas direct verbonden met het lichaam, een tas die als een gewicht getorst moet worden, een tas met extra lange hengsels om mee te kunnen touwtjespringen.

Meer (-) waarde

Allebei vinden ze het project een meerwaarde hebben voor hun ontwikkeling in de eigen discipline. Kelly: ‘Ik probeer de dans interessanter te maken door beeldend én theater te gebruiken, door verbinding tussen die twee te zoeken. Op die manier krijgt een voorstelling meer zeggingskracht.’ Grytsje Suze vindt dat ze onderzoekender is geworden: ‘Moet iets wel zo, kan het ook anders? Ik kijk nu anders naar kunst en vormgeving.’
Dit jaar studeert ze af en beweging zal in haar afstudeerwerk zeker een rol spelen. ‘Ik voel me bevrijd. Het mag ook anders, buiten de eigen lijntjes van mijn discipline. Ik vind het na deze ervaring belangrijk om interdisciplinair te werken in het onderwijs. Per discipline heb je een heel andere manier van denken en beschik je over andersoortige kennis. Door andere manieren van denken te combineren kun je elkaar stimuleren, inspireren, uitdagen en prikkelen. Dat is ook voor mijn toekomstige leerlingen belangrijk.’